De Eerste Realistische Sekspop in de Geschiedenis

In het Russische Rijk werd het de "Huzarenverkoudheid" genoemd. In middeleeuws Spanje de "Gallische ziekte". In andere landen stond het bekend als de liefdesziekte. We hebben het natuurlijk over syfilis, de onveranderlijke metgezel van soldaten door de tijd heen. Bij de bezetting van Frankrijk in 1940 werd Duitsland, zoals elke overwinnende partij, geconfronteerd met een syfilisepidemie in zijn leger. Om dit te stoppen, verscherpten de autoriteiten van het Derde Rijk niet de discipline of voerden ze geen totaalverbod in op liaisons met lokale vrouwen. In plaats daarvan kozen ze een inventieve weg. Hitler gaf opdracht tot de ontwikkeling van een pop die mooier zou zijn dan welke Franse vrouw dan ook.

Feldhygieneprojekt — Veldhygiëne Project

"Het is onze plicht om niet toe te staan dat militairen hun gezondheid riskeren voor vluchtige intriges." Zo beschreef SS-leider Heinrich Himmler het project in zijn dagboeken. Hij leidde de productie van middelen om Duitse soldaten te beschermen tegen de "schandelijke ziekte".

De ontwikkeling van het project werd strikt geheim gehouden. De creatie van de "Arische schoonheid" werd door de nazi's verborgen gehouden.

De creatie van de kunstmatige vrouw werd toevertrouwd aan Franz Tschakert van het Duitse Museum voor Hygiëne. Kort voor de oorlog had hij een transparante, anatomisch correcte vrouwelijke etalagepop gemaakt. Deze was gemaakt van siliconen en repliceerde volledig de anatomie van een vrouw, wat destijds een sensatie was.

Tschakert kreeg de opdracht om Borghild in elk opzicht perfect te maken: van uiterlijk tot de constructie van inwendige delen. Realistische geslachtsorganen, huid die niet te onderscheiden was van de echte, en een flexibel lichaam waren slechts een klein deel van de eisen die de nazi's aan het project stelden.

Het uiterlijk van de pop moest strikt voldoen aan de Arische schoonheidsnormen: sneeuwwitte huid, helderblauwe ogen en lang, licht haar. Bovendien moest ze, om ervoor te zorgen dat soldaten haar verkozen boven lokale vrouwen, een weelderige boezem, volle lippen en lange benen bezitten. Na het formuleren van de noodzakelijke vereisten begon het team van Tschakert te zoeken naar een model wiens uiterlijk als basis zou dienen voor Borghild. Aanvankelijk wilden ze de Hongaarse actrice en symbool van As-schoonheid, Kat von Nagy, gebruiken, maar zij weigerde resoluut deel te nemen. Noch een groot honorarium, noch nauwe banden met de legerleiding hielpen. Dezelfde situatie deed zich voor met de andere modellen op Tschakert's lijst. Het team creëerde toen zelfstandig tien unieke gezichten met verschillende kenmerken en ging over tot het testen. Geselecteerde SS-leden werden gezichten getoond om te bepalen welke de grootste indruk maakte. Alle resultaten werden nauwkeurig geregistreerd en geanalyseerd door een hele afdeling psychologen.

Stel je voor hoe belangrijk dit project was voor de nazi's. Voor de uitvoering ervan besteedden ze niet alleen enorme middelen, maar haalden ze ook hun beste soldaten van het front om het beeld van de pop op hen te testen.

Het is onbekend hoeveel Reichsmark en hoeveel tijd er werd besteed aan de productie van de pop. Maar volgens Himmler's herinneringen was hij verrukt. De pop, genaamd Borghild, bleek magnifiek te zijn. Tschakert benadrukte specifiek dat ze niet zomaar een vrouw of een troost tussen gevechten was, maar een echte strijdmakker. Het figuur van de pop was perfect. Om zo'n resultaat te bereiken, nodigde het ontwikkelingsteam toonaangevende atleten van het Rijk uit. Borghilds benen waren gespierd, lang en slank. Haar taille was wespachtig slank, en haar boezem groot, stevig en opwindend uitstekend. Bij alle uitgevoerde tests was het resultaat verbazingwekkend. Zelfs afgezien van haar "levenloze" aard, maakte de Arische schoonheid een onuitwisbare indruk op de getesten. Tschakert ontving de hoogste lof van de Rijksleiding, en Hitler schreef hem persoonlijk een dankbrief.

Een Schoonheid Die Een Gevaarlijke Last Werd

De eerste partij Borghild kwam in 1941 van de fabrieken. Ze werden onmiddellijk verzonden naar de persoonlijke staf van het garnizoen op het eiland Jersey, gelegen bij de kust van Normandië. Na een maand gebruik arriveerde het team van Tschakert bij het garnizoen om gegevens te verzamelen. De resultaten waren zo uitstekend dat Hitler diezelfde avond nog vijfduizend poppen bestelde voor de SS-gevechtseeenheden. De inzet van de poppen bij de troepen die aan het front vochten begon. De Duitsers hadden uitstekend werk geleverd maar hadden een belangrijke factor over het hoofd gezien in hun tests. De ontspannen garnizoensdienst van de kustverdediging was heel anders dan waar de vechtende grondeenheden mee te maken kregen. Daarom verliep Borghilds lot niet zoals gepland.

De Blitzkrieg won aan momentum. De nazi's rukten steeds verder op naar het oosten, en de bevoorrading veranderde van een reeks oplosbare taken in een eindeloze golf van problemen. Officieren gooiden Borghild simpelweg weg om ruimte te maken in de bevoorradingstreinen voor essentiële voorzieningen. Bovendien werd het bezit van de pop, zowel door Sovjets als geallieerde soldaten, geassocieerd met één ding – "Hier is een SS-soldaat." En voor gevangen SS-leden was er vaak maar één kort pad – naar de dichtstbijzijnde muur voor executie. Daarom veranderde schoonheid Borghild van een strijdmakker in een last, en een dodelijke als haar eigenaar met haar werd gevangen. Als gevolg hiervan werd in 1942 het "Veldhygiëne Project" bevroren. De poppen die nog niet naar de troepen waren gestuurd, werden verbrand tijdens de vernietiging van Dresden. Daarmee eindigde het verhaal van Borghild, maar begon het verhaal van haar jongere zus.

Van Jongere Zus tot Nicht

De economie van het Rijk bleef civiele goederen produceren tot de laatste maanden van de oorlog. Militaire fabrieken die munitie maakten, produceerden ook servies. Wielen voor gepantserde voertuigen werden naast tuingieters gemaakt. En een succesvol project als Borghild kreeg ook zijn niet-militaire tegenhanger. De strijdmakker van de SS had een "jongere zus". De "Arische schoonheid" inspireerde Duitse speelgoedfabrikanten om de eerste pop te maken die het vrouwelijke figuur idealiseerde. Zo werd de "Lilli"-pop geboren. Deze werd geproduceerd voor de burgerbevolking en verkocht in speelgoedwinkels tot mei 1945.

Jaren na de oorlog kwamen twee Amerikaanse ondernemers, Ruth en Elliot Handler, naar Duitsland op zoek naar inspiratie. Hun bedrijf, Mattel, hield zich bezig met de productie van fotolijsten en was succesvol. Het stel was echter op zoek naar iets radicaal nieuws. Hun inspiratie kwam van de "Lilli"-pop, die ze vonden in een van de vooroorlogse speelgoedwinkels. Ruth Handler en haar man, Elliot Handler, zijn de bedenkers van de beroemde "Barbie"-pop, die de wereld van poppen voor meisjes voor altijd veranderde. Volgens schrijver Donald Graham, de meest gezaghebbende onderzoeker van het "Barbie Fenomeen", was het "Lilli" die hen inspireerde en de basis legde voor de beroemdste pop ter wereld.

De geschiedenis is de beste komiek, en de plots die zij schrijft zijn onmogelijk voor mensen om te repliceren. Zo werd een nazi-project gericht op het behouden van de gevechtsgereedheid van de bloedigste SS-eenheden de ware voorouder van een speeltje dat nu in bijna elk meisjeshuis te vinden is.